Sienkiewicz kochany i Sienkiewicz wyklęty. Tyle razy już zabijany, pozornie martwy, a przecież wciąż żywy. Największy – obok Jana Matejki – architekt naszej narodowej wyobraźni. Twórca najchętniej śledzonych polskich seriali XIX wieku. Kolejne wychodzące na łamach gazet rozdziały-odcinki imponowały wizją i rozmachem jak „Gra o tron”, emocjonowały jak swego czasu „Niewolnica Isaura”, bawiły i przerażały jak „The Walking Dead” i na zawsze ustawiły nam perspektywę patrzenia na wydarzenia historyczne z połowy XVII wieku (mniej ważne, czy zgodną z faktami). Twórca „Potopu”. Opowieści arcypolskiej, wdrukowanej w nasze serca i głowy, z pełnokrwistym, tak boleśnie nam bliskim głównym bohaterem. Opowieści pisanej – podobno – ku pokrzepieniu serc.

Jakub Roszkowski, reżyser spektaklu i autor adaptacji, postanowił przyjrzeć się Sienkiewiczowskiej opowieści przez pryzmat tego, co zakopaliśmy na cmentarzu historii i pamięci. Postaci z naszej zbiorowej świadomości, takie jak Andrzej Kmicic, Michał Wołodyjowski czy Jan Onufry Zagłoba zyskują nowe życie, by raz na zawsze rozprawić się z grubymi warstwami kurzu i lukru, które narosły wokół ich przygód. No i jest jeszcze Oleńka! Ciekawe, dlaczego o niej nikt nigdy nie pamięta?

Uwaga! W spektaklu wykorzystywane jest intensywnie pulsujące światło.

Spektakl brał udział w VI edycji Konkursu na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Polskiej „Klasyka Żywa”.

RECENZJE

Kolejnym rozdziałom powieści towarzyszą współczesne przeboje: od Republiki, przez Paktofonikę, aż po zespół ABBA – w nieoczywistych aranżacjach Dominika Strycharskicgo. W tej makabrycznej scenerii siedmioro artystów odgrywa kolejno całą galerię Sienkiewiczowskich postaci – zręcznie, inteligentnie i z humorem.

Ten spektakl to bardzo atrakcyjny ciąg pędzących obrazów, grany w dobrym tempie, pośród świetnej, funkcjonalnej scenografii oraz imponujących kostiumów autorstwa Mirka Kaczmarka i mimo ewidentnych ukłonów w stronę publiczności, żartów, czasem wziętych w cudzysłów scen, przynosi fragmenty, których wymowa zachwyca, skłania do myślenia.

Warto pokazać „Potop” Roszkowskiego przede wszystkim młodzieży, jest to bowiem dowód na to, że ramota, którą z musu czyta się w szkole, może stać się atrakcyjna, interesująca i na wskroś współczesna.