Brałem udział w takiej rozmowie. Ludzie związani z teatrem. Z różnych części Polski. Rozmowa zeszła na Teatr Śląski.

- Byłem w tym teatrze i nic nie zrozumiałem. Mówili językiem, którego nie rozumiałem. To chyba nie powinno tak być. Wyszedłem w trakcie.

- To świetnie przecież! Mówili swoim językiem!

- No dobrze, ale powinni może napisy puszczać.

- Przecież to jest ich teatr, ich język. Po co napisy?

- Żebym zrozumiał?

- W Barcelonie masz teatr po katalońsku i to jest oczywiste. Nie ma żadnych hiszpańskich napisów. Tutaj to chyba jedyny taki teatr w Polsce. To jest wartość!

Nieprzekonany nie przekonał się do końca, ale też nie był tak nieprzekonany, jak na początku.

Tymczasem zupełnie a propos w teatrze znów rządzi Szczepan Twardoch. Trwają próby do "Dracha".

No i przedfinałowa gorączka w Szkole Pisania Sztuk. Finał w niedzielę, 24 czerwca od 16.00. Ostatnie poprawki.

Rozpoczniemy trzeci rok Szkoły Pisania przy Teatrze Śląskim.

Szkołą nazywa się dumnie i na wyrost. Są to po prostu zajęcia warsztatowe, które sam prowadzę.

Chodziłem kiedyś, kiedyś na Szkółkę Literacką, którą też prowadził jeden człowiek. Dużo tej Szkółce zawdzięczam. Mam sentyment. Stąd swoje zajęcia też sobie tak nazwałem.

Tłumaczę zawsze od początku, że to ja sam po prostu dzielę się swoim doświadczeniem. Próbuję rzeczy, których sam na sobie spróbowałem. Nie jest to nic efektownego. Nie jest to magia. Nie są to też ćwiczenia, jakie robi się na kursach creative writing.

Kiedy sam zaczynałem pisać, najwięcej dawały mi rozmowy z innymi piszącymi, czytanie im swoich tekstów, słuchanie ich tekstów, wspólne czytanie jakichś innych tekstów i gadanie o tym. To działało, jak nic innego. Więc używając modnego żargonu, można by powiedzieć, że na zajęciach Szkoły Pisania stwarzamy przestrzeń do dialogu :))

To bywa szokujące, takie zderzenie. Teksty, które dotąd pokazywane były tylko w przyjacielskim ciepełku, gdzie, cokolwiek by to było, budzi aplauz i głaskanie po głowie, konfrontowane są z tekstami i opiniami innych pisarzy. To niekoniecznie przyjemne, a wręcz może zadziałać jak długo i powoli działająca trucizna.

Generalnie pisanie nie jest ani zdrowe, ani terapeutyczne. A bywa i przeciwnie, że jest kompletnie chore i wpędza w stany przykre i miażdżące. Samo w sobie jest czynnością żmudną. Tak. Tak pragnąłbym zareklamować tę szkołę.

Będzie temat wiodący – wielkie narracje, wielkie opowieści. Czym jest wielka opowieść? Na przykład, że ludzkość zmierza drogą nieprzerwanego postępu ku nieuchronnej katastrofie. Albo że historia człowieka to historia zbawienia. Albo że świat to wielki mechanizm, w którym wszystko jest ze wszystkim połączone. Wielkie opowieści objaśniają nasz los i tłumaczą nasze miejsce w świecie.

Chętnych do uczestnictwa w zajęciach proszę o przesłanie fragmentu dialogu, scenę dramatyczną z tym właśnie związaną na mojego maila: appalyga@gmail.com

Drugim warunkiem jest stawienie się 24 czerwca o godz. 16.00 na Scenie Kameralnej Teatru Śląskiego, aby wziąć udział w finale tegorocznego kursu Szkoły Pisania, a następnie w rozmowie.

Zapraszam!

Już!

Przed ostatnią prostą przyszła do nas Cecylia Kukuczka. Obejrzała próbę. Miała uwagi. Wzruszyła się. Powiedziała, że przyjdzie i będzie zapraszać rodzinę i znajomych. Taki pierwszy kwiat nam zakwitł w naszych Himalajach.

Poza tym napięcie rośnie. I teatr jest obecnie pod napięciem, więc uwaga!

Jeszcze trwają poprawki, jeszcze ostatnie szlify w tekście, jeszcze się waży, która scena wypadnie, która zostanie. Jeszcze jest tuż przed. Za chwilę będzie tuż po. Mamy czas przejścia.

I nigdy nie wiadomo nic na tym etapie. A jak coś wiadomo, to można się bardzo pomylić.