Zważywszy na emancypacyjny wymiar dzisiejszej śląskości, ten spektakl to manifest o niemal rewolucyjnym potencjale. Takiej mocnej deklaracji swej odmiennej tożsamości Śląsk nie miał w Warszawie pewnie od premier filmów Kazimierza Kutza, a może wręcz
nigdy wcześniej.

Przemek Gulda, wp.pl

Wielką siłą tego spektaklu, rozgrywanego w niemal malowniczej z dzisiejszego punktu widzenia, przedwojenno-PRL-owskiej, realistycznej scenografii Marcela Sławińskiego, jest gra Roberta Talarczyka. Jest brawurowa i żywiołowa, pełna energii i czujności. Ten doświadczony aktor pokazuje w swym nowym monodramie mistrzowskie wyczucie, kiedy trzeba przycisnąć, a kiedy lekko się wycofać i przejść od krzyku do szeptu.

Przemek Gulda, wp.pl

Wnikliwy, odważny, zaprawiony humorem tekst Szczepana Twardocha to połowa sukcesu „Byka” (…), drugą połowę sukcesu generuje Robert Talarczyk, jego aktorstwo, sposób podejścia do tej niełatwej, skomplikowanej roli.

Marta Odziomek, Gazeta Wyborcza Katowice

Co jednak najważniejsze – Byk jest popisem aktorstwa Roberta Talarczyka, w którego grze był talent i warsztat, był jakiś atawizm i była śląskość. To jedna z najlepszych ról tego sezonu; jestem pewien, że nie-Ślązak nie mógłby w tym spektaklu zagrać, choćby perfekcyjnie nauczył się godoć.

Rafał Turowski, rafalturow.ski

(…) „Byk” broni się sam. Trzeba ten spektakl zobaczyć.

Magda Kuydowicz, Teatr dla Wszystkich

Słucha się tego jak jakiegoś niesamowitego wielogłosu, a bycza energia, którą kipią te frazy, każe patrzeć na cały popis teatralnego rzemiosła z niesłabnącym
zainteresowaniem.

Jacek Sieradzki, członek Komisji Artystycznej 28. Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej

Talarczyk zagrał gorycz, smutek, wściekłość, strach, rozpacz, cwaniactwo, pajacowanie, zadęcie, chełpliwość, zaplątanie i luz, dowcip i bunt, także bezradność i pokorę. Na
końcu odwagę. Talarczyk potrafił publiczność wzruszyć, przerazić i rozśmieszyć.

Marta Fox, martafox.pl

Świetna robota literacka, precyzyjna dramaturgia, majsterska robota aktorska. Teatr jednego aktora, który długo będzie się pamiętać – jak cięcie skalpelem w najbardziej palący wrzód w niewymownym miejscu.

Tomasz Miłkowski, Przegląd